Wat is er mis met ons ?

Als ik nu een pistool zou vastpakken en zou trekken zou je dan bang zijn? Wanneer zijn we bang? Als iets ons bedreigt. Als iets slechts ons overkomt of iets wat we nodig hebben, dreigt van ons weggenomen te worden.

In de vroege kinderjaren is angst een hechtingsalarm. Wat heeft het kind het hardste nodig? Hechting met de ouder. Verbinding met de ouder. Als de ouders niet in de buurt zijn, hoort het kind zich angstig te voelen. Dit is hoe Allah SWT ons heeft geschapen en het zit in onze fitra. Als een kind angstig is, gaat het huilen. Dat brengt de ouder terug. Kijk naar een moeder eend  die jongen eendjes hoort kwaken: de response is onmiddellijk! Bij mensen die nog in contact zijn met hun ouderlijke instincten gebeurt precies hetzelfde. Ze antwoorden op de kreet van hun kind. Die angst is dus een aanpassing, het is een overlevingsmechanisme.

Maar wat gebeurt er met iemand wiens ouders door "medische experts" aangeleerd wordt om hun kind niet op te pakken als het huilt? Anders verwen je ze te hard.  Dan wordt de natuurlijke angst, die er normaal voor zorgt dat de ouder terug komt en waardoor angst weer wordt weggenomen, in het kind geïntegreerd wordt.

 

Wat begon als een passend overlevingsmechanisme wordt nu gegeneraliseerd, misschien een beter woord "genormaliseerd"? We hebben allemaal iets wat we doormaken of hebben doorgemaakt, toch? Een periode waarin je afvraagt ​​wat er aan de hand is met jou. Dat is precies het moment waarop je het gevoel hebt dat dingen uit elkaar vallen. En dan stel je de vraag, waarom ik? Dit zijn gevoelens van wanhoop en maak je geen zorgen, je loopt niet alleen op deze pad. Als je kijkt naar de cijfers van overduidelijke trauma zoals seksueel kindermisbruik, emotionele verwaarlozing, stress in families waar kinderen door getraumatiseerd geraken.. zijn er weinig mensen die werkelijk volledig zonder trauma opgroeien in onze samenleving en cultuur. Mensen hebben te maken met steeds hoger oplopende stress gekoppeld aan eenzaamheid en zijn daarmee steeds vaker alleen. We leven in een uitermate stressvolle en getraumatiseerde maatschappij zegt Gabor Maté in zijn boek Hold on to your kids.

"Niet alleen zijn meer mensen gestressed en getraumatiseerd, ze zijn ook minder weerbaar, want weerbaarheid hangt samen met verbinding en steun van ons gemeenschap" 

Sinds ik mijn eigen problemen heb onderzocht, is het mij duidelijk geworden dat we allemaal tot op zekere hoogte getraumatiseerd zijn. Sinds ik deze boek heb gelezen en zijn andere boeken over trauma besef ik nu pas dat mensen trauma niet begrijpen. Ze denken bij trauma misschien aan oorlog en bombardementen. Natuurlijk zijn dat traumatische gebeurtenissen, maar dat is wat de meeste mensen zien als trauma, een vreselijke gebeurtenis. Ze zien het niet als die interne wond die hen hindert om hun leven ten volle te leven. Maar dat is wat trauma in werkelijkheid is zegt hij. 

Erger nog;  de gemiddelde medische student hoort het woord ‘trauma’ niet eens in zijn opleiding concludeert hij in zijn boek.

"Ze horen het woord niet eens! Het is niet dat ze er geen les over krijgen, ze horen het woord niet eens -niet in de betekenis waar ik het over heb. Ze horen misschien iets over fysiek trauma, maar ze krijgen niets te horen over psychisch trauma, behalve in het hele smalle veld dat zich bezig houdt met de ‘Post Traumatische Stress Stoornis’, iets waar sommige psychiaters over leren. Over hoe trauma de gemiddelde mens beïnvloed, daar wordt in de medische wereld niet over nagedacht"

Omdat ze daar geen kennis over hebben. Dus als deze getraumatiseerde mensen tegenover rechters en advocaten komen te staan, omdat ze nu drugs gebruiken of gewelddadig handelen vanuit hun trauma, dan krijgen ze simpelweg straf. In plaats van dat het systeem ziet dat dit diep gekwetste mensen zijn. Met de juiste ondersteuning zouden ze gerehabiliteerd kunnen worden en genezen. Het rechtssysteem snapt het niet, het medische systeem snapt het niet, het onderwijssysteem snapt het niet, en ja zelfs in de islamitische samenleving snappen ze het ook niet ... het is een groot probleem.

 

 Veel kinderen bevinden zich in dit dilemma. ‘Kan ik voelen en uitdrukken wat ik voel, of moet ik dat onderdrukken om acceptabel te zijn, een goed kind te zijn, een aardig kind te zijn?’

Daar komt nog is bij dat als ouders zelf niet in contact komen met hun gevoelens, zij de gevoelens van het kind als bedreigend ervaren. De ouder reageert afwijzend tegen het kind dat boosheid laat zien en het kind leert: ‘Ik moet niet laten zien wat ik voel, want ik moet bij mijn ouders blijven horen. Als ik dat niet doe, wie zou er dan voor me zorgen en me beschermen?’ Dus, automatisch verbreken we de verbinding met onszelf, om de continuïteit van zorg te stabiliseren zeg maar. Het is echt tragisch gewoon. Het is niet eens een keuze, het kind is zich niet bewust dat het een keuze maakt. Het is een automatisch proces van Allah SWT. 

 

Wanneer we volwassen worden, zeggen we plotseling: ‘Ik weet niet wie ik ben’. In het bijzonder mensen die in een mid-life crisis zitten. Zij realiseren zich dat ze een leven leiden dat niet hun eigen leven was. Ze hebben alles gedaan, omdat ze uit verbinding zijn gegaan. Tachtig procent van de mannen zeggen dat ze stress ervaren in hun baan. De economie heeft mensen nodig die betekenisloos werk verrichten onder omstandigheden die niet te tolereren zijn. De manier waarop we kinderen opvoeden en wat de economie nodig heeft vallen samen. 

Hoe meer uit verbinding kinderen zijn, hoe beter ze passen in onze economie, want deze geven niets niet om menselijke gevoelens, ze bekommeren zich alleen om winst, productie en macht. Dit wordt een vicieuze cirkel. En niet alleen dat. Wij mensen hebben betekenis nodig, verbinding, erkenning nodig, we willen erbij horen en ons zelf overstijgen. Dit zijn menselijke noden.


Sorry voor mijn uitspraak maar deze maatschappij is psychisch gestoord omdat het volledig over deze menselijke noden heen danst subhanaAllah. Dat is wat het gestoord maakt. Heel vaak is de ouder-kind relaties zo gebroken dat tegen de tijd dat kinderen volwassen zijn, het contact tussen deze beiden zo verstoord is dat we niet meer weten hoe we zelfs met onze ouders moeten praten en andersom.  

 

Steeds meer mannen en vrouwen hebben een verslaving. Van roken tot alcoholverslaving of zelfbevrediging, vrouwen tot pornografie..

Hoe komt dat eigenlijk?  

 

Een verslaving is niet het primaire probleem. Het is een poging om een ​​probleem op te lossen.

De echte vraag is: hoe is het probleem ontstaan?

Als ik je de vraag stel, niet waarom de verslaving, maar waarom de pijn?

Dat leidt dan tot een heel ander onderwerp, onderzoek en naar het leven van die persoon. Dan hebben we een onderzoek en dan wordt het niet meer als een "schande dat je dit hebt gekozen" en het betekent ook niet dat je eraan vast zit omdat je dit genetische probleem hebt. Neen integendeel, vandaar mijn titel ' Het is niet jou fout'. We krijgen het als een  reactie op iets dat is gebeurd en we kunnen het bi ithni Allah genezen. Waar ik extreem allergisch voor ben is als mensen 'gelabeld' worden en beschaamt worden door deze probleem in ons samenleving. Behandeling in verslavingen is gefaald omdat artsen dit niet begrijpen, ze blijven omgaan met de effecten, namelijk de verslaving en het gedrag dat de effecten van de verslaving zijn, maar niet de oorzaak die terug gaat naar de kindertijd. En de impact van stress in de kindertijd die door gaat in de periode van volwassenheid.

Met andere woorden we zitten gevangenen in ons kindertijd.

 

Verslaving is een zeer complex psychologisch proces, maar het manifesteert zich in elk gedrag dat iemand leuk vindt, en waar hij op korte termijn verlichting in vindt en daarom naar hunkert. Maar op lange termijn negatieve gevolgen ondervindt en ondanks de negatieve gevolgen niet opgeeft. Dus verlangen, plezier, opluchting op korte termijn hebben negatieve gevolgen op lange termijn en is moeilijk om het op te geven. Dus het kan te maken hebben met cocaïne, marihuana, nicotine, slaapmiddelen, alcohol, seks, gokken, internet, relaties, extreem shoppen, eten, werk, extreme sporten etc... dus ik zei elk gedrag.

Nu is de officiële definitie van verslaving, volgens "verslavingsdeskundige" een primaire hersenstoornis. Sommige zeggen dat het grotendeels ontstaan is in de hersenen vanwege genetische redenen. Dit is hoe zij het zien. Maar dit is alles behalve de waarheid.

Het andere populaire mythe (idee) van verslaving is dat het een keuze is die iemand maakt en dat mensen ervoor kiezen verslaafd te zijn. En het rechtssysteem is daarop gebaseerd natuurlijk. Want als mensen het niet kiezen, waar straffen we ze dan voor? Dus hoewel ik denk dat de medische definitie dichter bij de waarheid ligt, zien Alhamdulilah steeds meer artsen het niet als een genetische aandoening en zien het niet als een primaire hersenaandoening. En ik wil je laten zien waarom. Dus ik geef je opnieuw deze definitie van verslaving; en dat is verlangen naar verlichting op korte termijn en negatieve oorzaak is langdurig en onmogelijk om het op te geven. Met andere woorden, een verslaving is niet het primaire probleem, het is een poging om een ​​probleem op te lossen, je kan het zien als een soort escape.  

Dan is de echte vraag hoe het probleem ontstaat?  Gespecialiseerde Psychotherapeute zeggen dat het altijd geworteld is in jeugdtrauma en dat de verslaving een poging is om met de effecten van jeugdtrauma om te gaan. Terwijl het op de lange termijn nog meer problemen veroorzaakt. Er is dus een groot verband tussen ADD, ADHD en verslavingen. 

Laat me je nog een persoonlijke vraag stellen. Als ik je nu zou beledigen(verbaal) ?

Wat zouden dan je opties zijn op dit moment? De rationele reactie zou zijn dat jezelf verdedigt en zegt dat je niet op deze manier wilt behandeld worden.

Of je zou vertrekken en zeggen dat dit gesprek afgesloten is. En als je om de een of andere reden niet de kracht had om één van de twee te doen of moesten andere mensen in de ruimte aanwezig zijn dan zou je om hulp gaan vragen.

Maar wat als je niet kon ontsnappen, terugvechten of hulp zoeken?

Dan sluit je jezelf af. Zet je zelf nu terug in je kindertijd. Waarom is mijn moeder zo verdrietig ? Het kind is heel open en kan pijn en het lijden in zijn directe omgeving voelen. Het kind is zich bewust van zijn eigen lichaam en kan ook de spanning, stijfheid en pijn voelen in het lichaam van zijn moeder.

Als de moeder lijdt, lijdt de baby ook.

De pijn gaat nooit weg. Mijn moeder was bijvoorbeeld een super verlegen goede vrouw en probeerde een zeer goede moeder te zijn voor mij. Ze deed haar best om voor mij te zorgen, maar ze was gestrest, depressief vanwege haar ziekte, en soms zelfs overmand door verdriet. Ik pik dat op als een gevoelige baby.

Kon ik terugvechten, de situatie veranderen of ontsnappen? geen van die dingen kan een kind doen. Wat kon ik doen? niks.

Mijn hersenen zullen even uitschakelen als een manier om met stress om te gaan. Dus ik heb het hier niet over misbruik. Ik heb het gewoon over stress in ouderschap. De hersenen van het kind zullen dan uitvallen. Wanneer zijn de hersenen van het kind aan het uitvallen? Wanneer de hersenen zich ontwikkelen.

Het begint als een soort afweermechanisme dat problemen in de opvoeding, onopgeloste trauma's van de kant van de ouder of zelfs liefhebbende ouders die alleen maar gestrest zijn door werk de hersenontwikkeling van het kind belemmeren.


Het menselijk brein ontwikkelt een interactie met de omgeving. Het is helemaal niet puur genetisch geprogrammeerd. De ontwikkeling van de hersenen is opgebouwd door een continu proces, dat begint voor de geboorte subhanaAllah en doorgaat tot je volwassen bent. Allereerst wordt de ontwikkeling van de hersenen geconstrueerd door een continu proces dat begint vóór de geboorte.

Dat betekent dus dat wat er zich in de baarmoeder afspeelt, al een impact heeft op de foetus. Dus als je moeder gestrest was en dus hoge niveau van stresshormoon heeft aangemaakt zullen ze de hersenontwikkeling beïnvloeden. Denk aan alle gestresste zwangere vrouwen die er zijn. Geen wonder dat er zoveel kinderen een probleem hebben en we weten uit onderzoeken dat wanneer moeders gestrest zijn, hun placenta van nature meer cortisol en adrenalin aanmaakt. Deze kinderen zullen later meer stress hebben of abnormale stress hormoonspiegel zelfs op de leeftijd van één jaar. Ook gedragsproblemen, leerproblemen enzovoort... waarom hebben soms geadopteerde kinderen zoveel problemen ? maar dat is een ander onderwerp in shaa Allah. 

Daarom hebben artsen nu zoveel meer ADHD gezien bij kinderen, zoveel meer autisme en zoveel andere problemen vanwege stress in onze samenleving die de opvoeding beïnvloedt. Met andere woorden, ja, er zijn fysiologische problemen met de hersenen. maar het is geen genetisch probleem, het is echt door een vroege ervaring. Dus als je naar hersenscans kijkt, zoals je doet bij verslaafden, dan kijk je niet alleen naar de impact van verslaving, maar ook naar de impact van jeugdtrauma en stress in de kindertijd.

Dus als je als verslaafde naar me toe zou komen en je zegt dat ik een verslaving heb. Dan ga ik je vragen wat het voor je doet? en je zegt dat het de psychische pijn verdooft.

Dan is mijn vraag, waar heb je de pijn ontwikkeld? wat is er gebeurd? En dan hebben we een totaal ander onderzoek en nu wordt het niet langer een schande dat je dit hebt gekozen. Het betekent ook niet dat je eraan vastzit omdat je dit probleem hebt. We krijgen dit is als een reactie op iets dat is gebeurd in ons kindertijd en we kunnen het genezen bi ithni Allah. Nogmaals als jij dit leest, wie jij ook bent. Haat je zelf niet. Niemand zou zichzelf hierin moeten kapot maken. En weet dat Allah SWT weet van je pijn en waar het vandaan komt. Dan wil ik ook eindigen met te zeggen. Dat therapie geen taboe is en dat het zelfs word aangeraden in Islam. Zoek hulp en wees er van bewust dat dit je niet definieert als moslim. 

 

Bronvermelding: Hold on to your kids


Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.