Waarom ik nooit een time-out zal geven

"Ik tel tot tien en als je niet stopt, ga je in de hoek staan thuis", zei een vrouw in de winkel tegen haar kind. Haar woorden leken meer impact op mij te hebben dan op haar zoontje. Hij leek relatief onaangedaan, maar tegen de tijd dat zijn moeder tot twee telde, stopte hij met wat hij aan het doen was en voldeed hij aan haar wensen. Was dit het bewijs dat time-outs werken? Het antwoord hangt af van hoe we succes definiëren; over wat we als ouders proberen te bereiken.Ik heb geluisterd terwijl anderen moeder hun verhalen vertelden over wat zij beschouwen als de gevolgen van time-outs. Verhalen over kinderen die weglopen van ouders. Van peuters die spugen en slaan en hun toevlucht nemen tot alle middelen die nodig zijn om een ​​time-out te vermijden. Deze verhalen breken mijn hart omdat de hedendaagse cultuur dit aangemoedigd. Ouders iets wijsmaken die niets dan de beste bedoelingen hebben voor hun kinderen .We gaan ervan uit dat time-out een zachte benadering is van de gedragsproblemen van kinderen. Maar de waarheid is dat de theorie van de time-out in strijd is met wat we nu weten over een gezonde hersenontwikkeling. We zijn het aan onze kinderen verschuldigd om wat dieper te graven, om ons begrip te verbeteren en de moed te hebben om "Oude gewoontes tegen te gaan". Vanuit de sociaal oogpunt zou het zelfs veel gemakkelijker zijn om de massa te volgen. Maar als we beter weten subhanaAllah, kunnen we betere hanteren.

Maar wanneer je beseft als een bewuste ouder dat er echt een kans bestaat dat hij/zij nu in tranen zal schieten. Dus je zegt: "Weldi of benti bekers zijn er niet om te gooien. Je hebt het moeilijk, nietwaar, lieverd? Laten we naar een rustig plekje gaan en samen even lekker knuffelen." Maak je daardoor verbinding, wat misschien wel alles is wat je kind nodig heeft. Als je kunt, krijg je haar aan het giechelen en gaan die op gestapelde angsten bijna net zo goed als weg.

Als dat allemaal niet genoeg is, zal je kind het je wel laten weten door haar gezeur te escaleren. Dat betekent dat ze nog steeds moet huilen, en ze probeert ruzie met je te maken zodat ze in tranen kan overgaan. Dus op dat punt stel je kalm, vriendelijk, een grens aan: “Je gooit nu met speelgoed, weldi ...  het is gevaarlijk je kan jezelf of andere er mee raken. we gooien niet met speelgoed ... Ik zie dat je verdrietig bent ... We gaan de speelgoed nu even weg halen. "Je legt de speelgoed buiten bereik en hij barst nog meer in tranen uit. LAAT ze huilen hun moties zijn niet slecht ze mogen er zijn. Ze zijn slechts een onderdeel van het mens zijn. Zo zijn wij geschapen door Allah swt. Houd je kind vast als dat gaat, en blijf vooral dichtbij. Je hoeft niets te doen; Jouw taak is simpelweg om veiligheid en verbinding te creëren, zodat ze al deze emoties kunnen uitte en ze dan kunnen loslaten. Als je kind roept: 'praat niet tegen mij', respecteer dat dan. Als het kind roept: "Ga weg!" dan kun je zeggen: " Oké ik ga even een stap terug nemen maar ik wil je  niet alleen laten met deze enge gevoelens." Gebruik de intonatie van je stem als een vorm om hun iets te vertellen.

Praat ook niet veel. Vraag het kind niet wat er aan de hand is. Vat niets persoonlijk op wat zij/hij zegt. Jij bent de volwassenen die de juiste voorbeeld geeft vergeet dat niet. Laat het kind in haar gevoelens blijven en de tranen en zijn angsten even voelen en uitte. De storm zal tenslotte voorbijgaan inshaaAllah. Je zal snel terug kusjes en knuffels krijgen. Het enige wat zij willen weten is dat ze nog steeds geliefd zijn. Ze zullen jouw zo dankbaar zijn dat je er voor hun was en zo verbonden bent met hun. Moeders die dit eerder zien als een kind dat over jouw "wilt lopen" hebben helaas niet de kennis nog geldige argumenten of bewijzen over opvoeding dus neem hun alsjeblieft niets kwalijk.

Time-outs zorgen voor machtsstrijd

De meeste kinderen zullen niet zomaar naar de time-out gaan en zitten zonder bedreigingen en werken alleen zolang je uw kind nog onder controle hebt tot een bepaalde leeftijd. Ondertussen mis je de kans om je kind de kunst van het vinden van win / win-oplossingen aan te leren. Time-outs zorgen ervoor dat kinderen zichzelf als slechte mensen zien en ze zich schamen. Dit lagere gevoel van eigenwaarde leidt niet alleen tot slecht gedrag, omdat mensen die zich slecht voelen, zich slecht gaan gedragen.

Zoals Otto Weininger PhD student en auteur zegt:

"Door kinderen weg te sturen om controle te krijgen over hun woede, wordt het gevoel van 'slechtheid' in hen bestendigd. De kans is groot dat ze zich vóór de uitbarsting al niet zo goed voelden over zichzelf en het isolement bevestigt alleen in hun eigen gedachten dat ze gelijk hadden. 

Als je je kind wilt leren omgaan met zijn emoties en hoe je ze moet reguleren, dan moet je dat doen voordat een driftbui begint. Begin naar de signalen te kijken en breng je kind dan naar een "TIME IN". Je geeft je kind al aan dat je begrijpt dat ze grote emoties heeft en dat je erbij bent. Als ze toe is aan een driftbui, ben je er om hun bij te staan. Laat haar/ hem gewoon weten dat je er bent en dat ze er mogen zijn.

Wat is er nu eigenlijk mis met time-outs?

Op het eerste zicht lijken time-outs verstandig. Ze zijn niet gewelddadig maar trekken toch de aandacht van het kind en zorgen dat het kind "rustigen wordt en zal luisteren" Ze geven ons en het kind een pauze van elkaar wanneer de emoties hoog oplopen.
En het is waar dat time-outs oneindig veel beter zijn dan slaan en ook beter dan schreeuwen. MAAR time-outs leren de verkeerde boodschap aan, en ze werken niet om beter GEZONDE kinderen te ontwikkelen. Integendeel ze hebben de neiging het gedrag van kinderen te verergeren. 

Waarom?

Straffen leren kinderen niet om hun emoties te reguleren. Wat je eigenlijk wel aanleert is dat de emoties van het kind onaanvaardbaar zijn in  jouw aanwezigheid en dat hij / zij er alleen voor staat wanneer ze hoog oplopen.Wij als ouders moeten onze kinderen leren hoe ze zichzelf kunnen kalmeren en de beste manier is om hun onbeheerste gevoelens te accepteren en hen te laten zien hoe ze dit kunnen reguleren. Straffen zetten maken kinderen juist zeer defensief en verergeren de situatie, dus echte wroeging is minder waar. Aan het eind van de dag wil je jouw kind leren zijn / haar fout te herkennen en dingen beter te doen volgende keer.

Laten we eens kijken naar de verschillen tussen time-out en time in:

Time-out is een term voor een vorm van straf waarbij een kind tijdelijk wordt gescheiden van een omgeving waar ongepast gedrag heeft plaatsgevonden, en is bedoeld om positieve bekrachtiging van het gedrag te verminderen. Het kan een ondeugende stoel / naar een muur gericht of naar hun kamer gestuurd worden. Hoewel de time-out tactiek potentieel kan voorkomen dat het ongewenst gedrag zich weer voordoet op DAT MOMENT, kan het er ook voor zorgen dat kinderen zich verlaten, afgewezen, bang en verward voelen.

De tool voor positief ouderschap genaamd time IN is wanneer een kind het moeilijk heeft, vriendelijk wordt uitgenodigd om ergens te gaan zitten, in de buurt van een verzorger om zijn gevoelens te uiten en uiteindelijk af te koelen.

Gedurende de tijd worden ouders aangemoedigd om zich in te leven in de gevoelens van het kind en vaak is alleen een rustige verbinding voldoende totdat de storm voorbij is. En ik hoor sommige moeders nu al praten " ja maar ik kan een kind toch niet zijn gang laten gaan en de boel laten afbreken ?" En het antwoord Is NEEN, dat bedoel ik ook niet. Het betekent niet dat u uw kind moet laten doorgaan met ongepast gedrag. De tijd die erin zit, geeft je de mogelijkheid om echt verbinding te maken en vervolgens de veranderingen aan te pakken die nodig zijn.

Hieronder staat een voorbeeld van de geweldige dr. Laura Markham over het gebruik van een TIME IN in plaats van een TIME OUT:

Je kind gedraagt ​​zich chagrijnig en strijdlustig. Ten slotte gooit ze haar kopje door de kamer. Moet je haar naar Time-Out sturen?

Nee. In plaats daarvan realiseer je je dat dit gedrag een waarschuwing is en onderneem je preventieve actie om haar/hem te helpen. Als ze zou kunnen zeggen wat er aan de hand is, zou ze kunnen zeggen:

'Hé, mama, papa, ik heb het hier heel moeilijk. Ik werd wakker met een chagrijnig gevoel. Mijn favoriete ontbijtgranen zijn op. Je haastte me naar de kleuterschool en het kostte me veel om het grootste deel van de dag stil te zitten en de aanwijzingen op te volgen. En dan kom ik eindelijk thuis en is het eten nog niet eens klaar en dat kleine broertje waarvan je denkt dat het zo schattig is, ligt altijd bij je op schoot, terwijl je me zegt dat ik even moet wachten!

Ik vraag me af of iemand hier in de buurt überhaupt om mij geeft! Misschien heb je een vervanging omdat ik gewoon niet goed genoeg voor je ben! "

Maar dat kan ze natuurlijk niet zeggen. Dus ze speelt het uit met haar moeilijke gedrag. Je dochter propt de hele dag al angsten en tranen weg, wachtend op een veilige kans om het te laten uit komen. En wat doen wij dan? ga op een stoel zitten of ga naar je kamer ! ik wil je even niet zien of horen.

Wat time-out wel is, is een geweldige managementtechniek om je eigen emoties onder controle te houden. Als je merkt dat je het verliest, neem dan zelf een adempauze of een time- out. Dit weerhoudt je ervan iets te doen waar je later spijt van krijgt. Het modelleert prachtig zelfmanagement voor je kinderen. En het maakt je discipline effectiefiever, omdat je geen dreigingen maakt die je niet zult uitvoeren.

 Juanne Croonde

Hier zijn dus redenen waarom een ​​time-out gewoon nooit een optie zal zijn voor mijn zoon

OMDAT LIEFDE ONVOORWAARDELIJK IS EN OMWILLE VAN ALLAH subhaan wa ta'ala:

Time-out communiceert dat liefde juist voorwaardelijk is; dat we van ze houden als ze ‘goed’ zijn, maar niet als ze '‘slecht’' zijn. Wanneer we ze wegsturen en ontkoppeling creëren, beginnen ze te geloven dat ze onvoorwaardelijke liefde niet waard zijn.

Als we geluk hebben in dit leven, hebben we maar een handvol relaties waarin liefde echt onvoorwaardelijk is; waar ouders ons accepteren zoals we ZIJN, in plaats van wie ze willen dat we zijn. Het is een kwetsbaar maar krachtig geschenk dat het verdient om met respect te worden gekoesterd en behandeld. Een peuter kan je grenzen testen, maar hoe je ermee omgaat, is waar het om gaat. 

Wat is de beste manier om met driftbuien om te gaan?

Wat doe je als je wordt geconfronteerd met een peuter die begint te huilen en zichzelf op de grond gooit omdat hij iets wilden en er geen mocht krijgen of met het speelgoed van hun broer of zus wilden spelen, maar ook niet mocht? Of misschien je kleuter die 'driftbuien' begint te krijgen omdat hij zijn tanden niet wilt poetsen of zijn jas niet wilt aandoen. 

ZOALS VOLWASSENEN EENS EEN SLECHTE DAG HEBBEN, HEBBEN KINDEREN DAT OOK

EN OMDAT KINDEREN ZICH NIET GOED KUNNEN GEDRAGEN ZE ZICH WERKELIJK OOK SLECHT VOELEN.

Als onze kinderen fouten maken, voelen ze zich niet goed over zichzelf. Op dat moment hebben WIJ een keuze; om te onderwijzen DOOR te straffen. Als we uitgaan van het ergste in onze kinderen en de straf kiezen, vergroten we de intensiteit van de negatieve gevoelens die ze al ervaren. Onze kinderen verliezen hun zelfvertrouwen, terwijl ze zich mogelijk afgewezen en zich alleen voelen; Dit is een giftige cocktail van emoties. Een kind dat dit regelmatig ervaart, begint te geloven dat het werkelijk slecht is en dat het zich daarom slecht zal gedragen. In plaats van manieren te zoeken om kinderen een slecht gevoel te geven over hun gedrag kunnen we ons concentreren op het leren van onze kinderen hoe ze een fout kunnen corrigeren Laten we ons concentreren op de unieke capaciteiten van onze kinderen; over het aanmoedigen van probleem oplossende tactieken en conflicten op de juiste manier op te lossen. Laten we empathie en mededogen als leidraad nemen, zodat onze kinderen ons kunne vertrouwen.

Jonge kinderen zijn nog niet in staat om hun emoties te reguleren. Waarom? Omdat het menselijk brein zich pas halverwege de twintig ontwikkelt SubhanaAllah en ze nog niet beschikken over een volgroeide prefrontale cortex. Ook zijn de zenuwbanen die ze nodig hebben om door sterke emoties heen te gaan, nog in ontwikkeling. Dus als kinderen intense woede, verdriet, frustratie of zelfs opwinding ervaren, kunnen ze zich gemakkelijk boos, angstig en bang voelen. Dit is wanneer ze ons nodig hebben om hen te helpen door hun emoties voor hen te reguleren en dit doen we door het zelf te hanteren.Dit doen we door het te leren dat alle gevoelens ergens moeten worden en geldig z zijn en om hen te helpen zich veilig te voelen om hun emoties te kunnen uiten. Het gebruik van een time-out berooft ons van deze kans omdat het kinderen isoleert wanneer ze ons het meest nodig hebben, waardoor ze verdrinken in een zee van grote gevoelens. Hun enige optie is om een ​​vecht-, vlucht- of vries modus in te voeren; Geen van deze zijn gezonde methodes om met moeilijke emoties of situaties om te gaan. 

OMDAT IK WIL DAT MIJN ZOON COMFORT IN MENSEN VINDT, NIET IN DINGEN

Een time-out vereist dat we geen onvoorwaardelijke liefde hebben naar het kind toe als het gedrag van onze kinderen ons triggert.  Maar als een kind troost nodig heeft en we weigeren het te geven, verdwijnt hun behoefte niet op een wonderbaarlijke wijze. Ze zijn gedwongen elders troost te zoeken. Dr. Daniel Sumrok zegt dat verslaving niet 'verslaving' mag worden genoemd. Het zou " compulsief comfort-zoeken" moeten worden genoemd. De term is voldoende om tranen in de ogen van een ouder te brengen Allah musta'an. Jazaakum Allah khayran ik wil nu niet zeggen dat elk kind die een Time Out heeft gekregen opeens een drugsverslaafde zal worden maar ons samenleving wordt voor comfort steeds afhankelijker van dingen; op zoete snoepjes, schermen, alcohol en drugs. Laten we deze trend omkeren en onze kinderen de zeer duidelijke boodschap sturen dat wanneer ze troost nodig hebben, ze bij ons kunnen komen en dat we ze nooit zullen wegsturen of afwijzen.

ALS MIJN KIND NIET GEACCEPTEERD WORD OP ZIJN MOEILIJKST MOMENTEN WIE ZAL HEM DAN WEL ACCEPTEREN?

Door een kind te straffen, geeft dat aan dat hun emoties te veel zijn en niet aankunnen. Dat ze op dat moment geen liefde verdienen. Hoe beangstigend moet dat zijn voor een kind? Om je op zo'n jonge leeftijd zich zo eenzaam en alleen te voelen? Natuurlijk kan opvoeding soms zo moeilijk zijn, vooral wanneer onze kinderen op onze triggers drukken, is het gemakkelijk om te ontploffen. Onze kinderen naar een time-out sturen lijkt misschien een gemakkelijke en juiste handeling, een snelle oplossing die ons wat tijd oplevert. Maar wanneer kinderen zien dat wij ze niet ondersteunen of begrijpen in de moeilijke periodes, wie zal hun dan wel horen? Wie zal hen bijstaan ​​en zeggen: "Ik weet dat je niet weet wat je doet, maar ik blijf bij  je en ik zal je een betere manier laten zien"? 

(NIYAA) INTENTIE IS WAT BELANGRIJK IS, EN NIET PERFECTIE.

Het leven is al moeilijk en stressvol genoeg in onze moderne samenleving. In de meeste gezinnen moeten beide ouders werken en soms zijn het onze kinderen die de dupe worden van onze stress en frustraties want laten we eerlijk zijn dit is gewoon de waarheid. Het is zo gemakkelijk om te ontploffen als het ons allemaal te veel word en daar door een ​​snelle en gemakkelijke oplossing te vinden, zoals een time-out. Maar ze creëren een ontkoppeling die negatieve langetermijneffecten kan hebben op onze relaties met onze kinderen. Als je in het verleden hebt gebruikt, is hier geen oordeel over. De meesten van ons zijn opgevoed met straffen en belonen en het is normaal om bepaalde generatie patronen te herhalen en het zit wat ingebakken in ons onderbewustzijn. Oefen zelfcompassie en concentreer je op het maken van andere keuzes in de toekomst. Door de band met onze kinderen te blijven onderhouden zodat ze zich veilig en zeker voelen, creëren we de weg voor hen om op te groeien tot coöperatieve, onafhankelijke en zelfverzekerde moslims.